21.55
Defterler almayı çok severim. Alırım, bi kaç cümle karalar kaldırırım. Hiç defter bitiremedim. Bitiremediğim gibi temiz de saklayamadım. Her deftere bi şeyler karaladım. Biraz kendimden, biraz hayallerimden. Hepsini de yarım bıraktım, eksik bıraktım.
Benim olayım da buydu sanırım. Bir şeyleri yarım bırakmak, her hikayeden bir cümle taşımak. Herkese bir iz bırakmak. Ya da herkesten bir iz almak.. Uzun zamanlar kendimi kalem olarak gördüm. Hala da bu düşünceye inanırım. Ama gerçek değil. Ben bir defterim.
Benliğim yarım kalmış hikayeler, karalama cümleler, çiziklerle dolu. Herkesten bir iz var. Bazı izleri çok seviyorum.
Düşündüm bu izleri de, göstermeye kıyamadım. Sadece güzel izlerim de var. Söylemek istedim.
Sevmediğim izler, onlara hiç bakmıyorum. Ben bakmıyorum, bana bakanlar görüyor. Bazen de aynadan çarpıyor gözüme, kendimle göz göze geldiğim bazı anlarda.
Her zaman yarım şeyler yer aldı hayatımda. Kendi hikayemin de hep yarım kalacağına inandım, düşündüm. En güzel bölümde, en mutlu akşam yemeğinde. İstediğim o güzel evde, sevdiklerimle. Sonrasını hiç göremedim, bilemedim. 30larımı bile görmezdim. 30lar.
Geçen günlerde düşündüm, irkildim. 30larda kader! Bu mümkün müydü? Neden değildi? Nasıl düşünenezdim o günlerimi.. Bu kadar çocuk aşkıyla yanarken, neden büyümüş halleri yoktu zihnimde? Neden eksik kalan çocuklar vardı zihnimde?
Neden!
Mutluluğum neden yarımdı, ben neden eksiktim. Kendi hikayemi ben mi yarıda bıraktım? Tanrının pes etmişliği değil miydi?
Cevap veremedim. Tüm defterleri topladım, her cümleyi okudum. Bir bütüne toparlamaya uğraştım, onu da yapamadım.
Kalemler almayı çok severim ben. Alır biraz kullanır bırakırım. Kapaklarını da açık unuturum. Öylece kuruyup giderler. Uzun zamandır kendimi kalem olarak gördüm. Hala da bu düşünceye inanırım. Ama bu gerçek mi? Emin değilim.